Texel, het blijft toch een prachtig eiland. Mijn eerste sportieve ontmoeting met Texel was in 2012; toen met de halve marathon. Een jaar later deed ik mee met de toch wel legendarische zwemoversteek Den Helder – Texel. Sindsdien ben ik nog wel regelmatig op Texel geweest, maar heb er geen sportieve avonturen meer beleefd.
Ik loop al jaren met de wens om eens de volledige omtrek van het eiland te hiken. Zo had ik ergens in 2017 al eens een plattegrond gekocht van Texel, waarop ik de route al had uitgetekend. Hierbij zou het dan de bedoeling zijn om om zoveel mogelijk aan de buitenlijn van het eiland te blijven, waarbij de totale afstand op zo’n 60 kilometer zal komen te liggen. Uiteraard zou dit moeten gebeuren binnen 1 dag; ik ga met de eerste boot van Den Helder naar Texel en het doel is om voor de laatste boot weer op de veerhaven te zijn. Lukt dit niet dan zit ik vast op het eiland. Op 14 mei 2021 voegde ik de daad bij het woord.
Met de eerste boot, welke om 06:30 ging, reisde ik af naar Texel. De boot was stil en verlaten en staand op het voordek zag ik het eiland naderen. De lucht was grauw en bewolkt, maar het was gelukkig niet koud. Ideaal weer om te hiken dus. De boot naderde de veerhaven en meerde aan. De loopplank ging uit, wat meteen mijn startschot was. Hiking Texel was begonnen. Ik begon met een lekker stevige wandelpas van rond de 6 kilometer per uur. Ik voelde mij fit en uitgerust en kon deze pas goed volhouden. Het eerste gedeelte van de route ging grotendeels over een dijk, waarbij ik slechts werd vergezeld door schapen. Als ik naar links keek zal ik graslandschappen en bollenvelden, rechts van mij lag de Waddenzee. Een prachtig panorama, waar ik in alle stilte van kon genieten. Stap voor stap.
Oudeschild naderde, het eerste dorpje. Ik had er op dat moment slechts 7 kilometer op zitten. Het eerstvolgende dorp zou De Cocksdorp zijn, welke 16 kilometer verderop lag. Tussen deze 2 dorpjes lag slechts een uitgestrekte dijk. Verstand op 0, en lopen. Hoewel de stilte en sereniteit een rustgevende uitwerking op mij hadden, waren de hardlopers en fietsers die sporadisch voorbij snelden een welkome afwisseling. Uiteindelijk doemde ook De Cocksdorp op in de verte, met meer op de achtergrond de vuurtoren van Texel. Het punt waar ik mijn route zal keren, terug naar de veerhaven.
Hoewel ik het gevoel had er al een hele dag op te hebben zitten, was ik al voor het middaguur bij de vuurtoren. De tocht ging voorspoedig. Ik had geen last van pijntjes en ik voelde me fris. Energiek zelfs. Bij een strandtent vulde ik mijn bidon opnieuw met water en maakte gebruik van het toilet. Vanaf dit punt zou de tocht alleen maar zwaarder worden. Voor mij lag immers zo’n 30 kilometer strand. Het meest ‘druk’ maakte ik mij echter om De Slufter. De Slufter is een zandvlakte, omgeven door duinen. Bij hoog water stroomt de zee hier het gebied in, waardoor het lastig tot onmogelijk is om ten hoogte van De Slufter het strand over te steken. Ik had de route echter zo uitgekiend dat ik op dit punt zou komen op het moment dat het water laag stond. Met een beetje geluk zou ik dan droog aan de andere kant van De Slufter kunnen komen. Helaas liep dit iets anders. Hoewel het water inderdaad laag stond, was het waterpeil nog dusdanig dat droog blijven geen optie was. Een poging om de geul te omzeilen mislukte. Gelukkig had ik een afritsbroek, zodat ik mijn broekspijpen kon verwijderen. Op deze manier zou mijn broek grotendeels droog blijven. Wel moest ik schoenen en sokken uitdoen. Zo doorwaadde ik het water, op weg naar de overkant. Dit soort ‘obstakels’ maakte mijn avontuur compleet.
Eenmaal aan de overkant droogde ik mijn voeten goed af, deed mijn broekspijpen weer om en trok ik schone sokken aan. Ik kon mijn tocht hervatten. Het strand was uitgestrekt, de zee kolkte en golfde onuitputtelijk. In stevige tred bleef ik doorlopen, op weg naar de Hors. Een zandopspuiting vormde een onaangename onderbreking, omdat ik hierdoor het harde zand langs de zee moest verruilen voor het mulle zand langs de duinen. Ik zat inmiddels op bijna 50 kilometer van de totale wandeling dus ik begon mijn lichaam inmiddels wel te voelen. Doorgaan. Niet nadenken. De ene voet voor de andere blijven plaatsen. En zo naderde de Hors; een uitgestrekte zandvlakte op het meest zuidelijke puntje van Texel.
Uitgestrekt dekt de lading niet. Overal waar ik keek was zand. Ik waande me in een woestijn. Alleen en verlaten. Ver weg van de bewoonde wereld, maar toch ook weer niet. Want aan de overkant van de Hors zag ik Den Helder al liggen, slechts gescheiden door het Marsdiep. Zo dichtbij, maar toch ver weg. Hoewel ik wist waar ik de duinen in moest om richting de veerhaven te lopen, kwam dit punt maar niet dichterbij. Eindeloos. Als een fata morgana bleven de duinen van mij verwijderd. Het passeren van een lichtboei was echter het bewijs dat de route vorderde. Dit gaf hoop.
Eenmaal in de duinrand aangekomen lag er een kronkelig zandpad, verscholen tussen prachtig groen en kleine meertjes. Hier kun je prachtig wandelen en hiken, maar na ruim 55 kilometer te hebben gelopen voelt elke klim of daling in het mulle zand als eentje teveel. Tot dit punt had ik nog enigszins de hoop om de boot van 19:00 te kunnen halen, maar kijkend naar mijn tempo zou dit steeds onrealistischer blijken. Dan maar een boot later, en nog even genieten van de laatste loodjes.
Wat restte was een tocht om de Mokbaai heen. De zanderige paadjes maakte plaats voor asfalt, waardoor ik weer iets kon versnellen. De veerhaven was in zicht, het einddoel binnen handbereik. Mijn tocht eindigde zoals hij begon; lopend over een dijk met grazende schapen. Na ruim 12 uur kwam ik aan bij de veerhaven. Ik liep naar exact hetzelfde punt als waar ik deze dag mijn tocht begon. Blij stak ik mijn handen in de lucht. Om mij heen nietsvermoedende mensen, starend naar hun telefoon of wat met elkaar pratend. Een paar verbaasde blikken kwamen mijn kant op, maar verdwenen weer snel in hun eigen wereld. Hiking Texel was een feit. Wat een fantastische dag. Wat een fantastische wandeling.
Eenmaal terug in Den Helder werd ik opgewacht door Edith, Yada en Joyce; een goede vriendin. Het zitten op de boot heeft mijn spieren goed doen verkrampen en de vermoeidheid was inmiddels ook toegeslagen. Toch was dit een fijn ontvangst, precies zoals deze dag moet eindigen. Ik kijk alweer uit naar mijn volgende avontuur…..
De statistieken:
Afstand: 61,28 km
Duur: 12:27:36
Bewogen duur: 11:32:38
Tempo: 12:12/km
Bewogen tempo: 11:18/km
Gemiddelde snelheid: 4,9 km/u
Gemiddelde bewegingsnelheid: 5,3 km/u
Hoogte winst/verlies: 217m/218m
Gemiddelde hartslag: 114 bpm
Hoogste hartslag: 143 bpm
#StravaProveIt:
Vond je dit verslag leuk om te lezen? Praat mee in de reacties hieronder en deel dit verslag via een van onderstaande links. Op de hoogte blijven van mijn activiteiten? Like dan mijn Facebook-pagina.