100 kilometer wandelen; een afstand die tot de verbeelding spreekt. Mijn verbeelding in ieder geval. Onder de noemer ‘#Breaking100′ had ik het plan opgevat om tijdens de Samenloop voor Hoop, een wandelevenement met als doel zoveel mogelijk geld op te halen voor KWF, 24 uur nonstop te wandelen en daarbij de magische 100 kilometer grens te doorbreken. Zo geschiedde…
Voor deze uitdaging had ik weinig tot niet getraind. Ik was druk in training voor de Ironman Maastricht dus aan mijn fitheid zou het niet liggen. Hoe mijn lichaam zou reageren op 24 uur nonstop wandelen was een ander verhaal, maar dit was mijn inziens niet echt voor te bereiden. Daarnaast zouden lange wandeltrainingen niet echt passen in mijn trainingsschema voor de Ironman. Vol vertrouwen dat het wel goed zou komen ben ik aan deze uitdaging begonnen.
De Samenloop voor Hoop vond plaats in het Timorpark te Den Helder. 100 kilometer wandelen in de vorm van rondjes lopen in een park; dat beloofde wat. Alvorens het startschot klonk werd ik geïnterviewd door de lokale omroep. Na een korte uitleg over de uitdaging die ik voor de boeg had was het 14:00 en kon de wandeling beginnen. De eerste paar uren gingen prima. Ik had muziek op, het was prima weer en hier en daar maakte ik een praatje met andere deelnemers. Ik was de enige die 24 uur nonstop ging wandelen en had daardoor wel de nodige aanspraak. Voordat ik het wist was het 18:00 en kon ik een warme maaltijd naar binnen werken die mijn supportcrew voor me had gemaakt. Ik had er op dat punt al 20 kilometer op zitten; het ging allemaal zeer voorspoedig. Ik liep in blokken van 2 uur en na elke 2 uur had ik dan vervolgens een korte pauze van zo’n 10 minuten waarin ik even wat kon eten en drinken. Naarmate de avond vorderde begon het wandelen echter al wat zwaarder te worden en vond ik het steeds prettiger om even 10 minuten te mogen zitten. Deze pauzes hadden echter ook een keerzijde; het werd namelijk ook steeds lastiger om weer op te staan en te beginnen met lopen.
Het was na middennacht dat het echt loodzwaar begon te worden. Ik begon er al aardig doorheen te zitten, was moe, alles begon pijn te doen en tot overmaat van ramp ontstonden er ook wat blaren die geprikt moesten worden. Het park was inmiddels praktisch uitgestorven en het was aardig donker. Gelukkig liepen er afwisselend verschillende mensen met mij mee zodat ik zelden mijn rondjes alleen liep; zelfs in de nacht niet. Ondanks dat de vermoeidheid inmiddels echt was toegeslagen besloot ik in overleg met mijn supportcrew mijn pauzes in te korten. Dit omdat het steeds lastiger werd om weer op gang te komen. Kortere pauzes zorgden ervoor dat de spieren niet teveel afkoelde en ik beter in mijn flow bleef zitten. In de nacht kende ik een aantal slechte momenten en ik heb zelfs enkele keren aan stoppen gedacht; iets wat me nog nooit tijdens een sportieve uitdaging is overkomen.
Gelukkig werd het op een gegeven moment weer langzaam licht. Als een zombie slenterde ik door het park heen, rondje na rondje. Het feit dat het langzaam dag werd zorgde ervoor dat ik wat rechter begon te lopen en ook mijn tempo iets kon opvoeren. Om de eentonigheid van het park wat tegen te gaan ben ik ook wat grotere rondjes gaan lopen; om het park heen. Naarmate het later in de ochtend werd kwamen er ook steeds meer mensen naar het park toe om alle deelnemers toe te juichen. Ook ik mocht rekenen op een groot aantal supporters. Familie en vrienden zijn zelfs van ver gekomen om met me mee te lopen. Inmiddels zat ik over de 80 kilometer en had ik er volste vertrouwen in gekregen dat het me zou lukken om de 100 kilometer te halen binnen de 24 uur. Voorwaarde was wel dat ik door moest blijven lopen.
Het was rond 12:00 dat de 100 kilometer binnen bereik was. De wandelstoet werd steeds groter doordat er allemaal mensen met mij mee liepen. Totdat het moment eindelijk daar was: onder luid gejuich van familie, vrienden maar ook van mensen die aanwezig waren doorbrak ik de 100 kilometer. Het was gelukt! Ik liep nog een ‘ererondje’ waarna ik het gras plofte. Mijn missie was geslaagd maar ik was tevens totaal gesloopt.
Gelukkig herstelde ik vrij snel van deze uitdaging al heb ik er wel een kleine 2 weken ‘last’ van gehad. Belangrijkste vond ik echter dat ik met deze wandeling van 100 kilometer een bedrag van € 1.521,00 heb opgehaald voor KWF Kankerbestrijding; geld wat goed gebruikt kan worden voor onderzoek.
Mijn dank gaat uit naar iedereen die ter plaatse was om me te ondersteunen. Zonder jullie was het me niet gelukt. Ook een speciale dank naar Albert Heijn Schootenplaza die bereid was mijn voeding te sponsoren.
De statistieken:
Afstand: 100,46 km
Duur: 19:12:09
Bewogen duur: 19:04:19
Tempo: 11:28/km
Bewogen tempo: 11:23/km
Gemiddelde snelheid: 5,2 km/u
Gemiddelde bewegingsnelheid: 5,3 km/u
Maximum snelheid: 9,0 km/u
Hoogte winst/verlies: 123m/105m
Gemiddelde hartslag: 119 bpm
Hoogste hartslag: 155 bpm
#StravaProveIt:
Foto’s:
Special van LOS Den Helder over de Samenloop voor Hoop 2018:
Vond je dit verslag leuk om te lezen? Praat mee in de reacties hieronder en deel dit verslag via een van onderstaande links. Op de hoogte blijven van mijn activiteiten? Like dan mijn Facebook-pagina.