Red Bull en gekkigheid; al jaren een goed huwelijk. Bedenk dwaze evenementen op het gebied van sport en adventure en Red Bull doet het wel. Zo ook de Red Bull 400; een hardloopwedstrijd van ‘slechts’ 400 meter tegen een skischans op. Hierbij wordt je geconfronteerd met zo’n 200 hoogtemeters en een maximaal hellingspercentage van 79%. Het klinkt zo simpel maar als je de foto’s en filmpjes moet geloven ga je echt helemaal stuk als je het doet. Het zag er dan ook uit als iets wat ik ooit een keer gedaan moest hebben. Zo rol ik; het kan me niet gek genoeg. Het enige nadeel is dat de dichtstbijzijnde Red Bull 400-evenementen in Duitsland en Oostenrijk zijn. Je moet dus een heel eind rijden voor een evenement wat misschien hooguit een halfuurtje duurt.
Het was een avond in mei dat ik samen met Stefan en William samen zat. Ook de Red Bull 400 kwam weer eens te sprake. Hoe de avond precies ging weet ik niet meer, maar voor ik het wist zaten we achter de computer om ons in te schrijven voor deze doldwaze wedstrijd. ‘Als we het nu niet doen, doen we het nooit’ moeten we gedacht hebben. Eind augustus zouden we naar Oostenrijk gaan, Bischofshofen om precies te zijn. Maar goed, en dan? Hoe ga je trainen? We hadden afgesproken om een paar keer naar de klimduin in Schoorl te gaan maar dit is er helaas nooit van gekomen. Verder dan een paar keer de plaatselijke dijk op en af kwamen we niet. Typisch gevalletje ‘dood of de gladiolen’. We zien het wel als we eenmaal in Oostenrijk zijn.
Het verslag:
Het is vrijdag 25 augustus 2017 als ik samen met William omstreeks half 6 van huis wegrij om Stefan op te halen. We wilden een beetje op tijd aankomen in Oostenrijk zodat we eerst op ons gemak konden installeren op de camping waar we zouden overnachten (we hadden een soort van trekkershutje geboekt) om vervolgens de startnummers op te halen. Een klein uurtje later zijn we bij Stefan om vervolgens door te rijden richting Duitsland en Oostenrijk. Tijdens deze autorit vielen ons twee dingen op: de temperatuur klom omhoog tot richting de 30 graden Celsius en we gingen van 0 meter hoogte boven zeeniveau tot aan ongeveer 550 meter hoogte boven zeeniveau. Beiden geen ideale omstandigheden om even in vol tempo een skischans op te klauteren dachten we nog. Ondanks dat we onderweg werden geteisterd door vele files ging de autorit nog redelijk voorspoedig. De verwachte aankomsttijd moesten we echter met een dikke 2 uur bijstellen. We konden onze startnummers tot uiterlijk 19:00 ophalen dus het zou nog spannend worden of we dit wel gingen halen. Het was uiteindelijk 18:55 toen we Bischofshofen binnenreden. We zijn linea recta richting de skischans gereden alwaar we net op tijd waren om onze startnummers op te halen. Naast het startnummer kregen we ook een Red Bull 400 rugtas met daarin goodies en een deelnemers-shirt. Alles zag er tiptop verzorgd uit. Ook zagen we voor het eerst de skischans in real life. Je kon de eerste 200 meter goed zien en deze was bizar stijl. In de verte zag je de volgende 200 meter (de schans bestond uit 2 gedeelten), welke nog steiler was dan het eerste stuk. We werden er alledrie even stil van; het zag er nog heftiger uit dan de foto’s en video’s deden geloven. Nog een nachtje slapen en dan zouden we het gaan ervaren. Na wat boodschappen gedaan te hebben zijn we alsnog naar de camping gegaan alwaar we een groot bord pasta met een glas melk half liter bier soldaat hebben gemaakt. Het werd al vroeg pikkedonker maar het uitzicht was bizar. De camping lag in een dal omringt door torenhoge bergen; een ansichtkaart waardig. Omdat de volgende dag een heftige zou gaan worden zijn we vroeg naar bed gegaan. We konden maar beter een beetje fris en fruitig zijn.
Zaterdag 26 augustus 2017. Na een beroerde nacht waren we redelijk vroeg op. De campingbedden sliepen voor geen meter dus we hadden ons alledrie wel eens beter gevoeld. Na een stevig ontbijt moesten we een beetje de tijd doden alvorens we richting Bischofshofen gingen; het was immers nog vroeg. Gelukkig kwam de zon al vroeg door zodat we een beetje konden zonnebaden en relaxen. Op de campingplaats tegenover ons stond een groepje mannen die ook mee ging doen met de Red Bull 400. Hier raakte we mee aan de praat en fantaseerde een beetje hoe bizar zwaar de wedstrijd zou gaan worden. Uiteindelijk was het dan toch tijd om ons klaar te maken en richting de skischans te gaan. Tijdens het evenement zouden we worden toegejuicht door neef Jean Paul en Gonny, die de moeite hadden genomen om ook naar Oostenrijk af te reizen. Ook zij waren al op weg naar Bischofshofen. Eenmaal ter plaatse was het wachten tot het evenement zou gaan beginnen. De temperatuur lag inmiddels al weer op of over de 30 graden Celsius zodat het erg belangrijk was dat we goed zouden drinken. Bijkomend nadeel is dat je dan ook 100x naar het toilet moet. Toen Jean Paul en Gonny waren gearriveerd hadden we nog een aantal toffe foto’s gemaakt. We twijfelde nog even of we alvast moesten oefenen met de skischans; deze gelegenheid was er namelijk. Toen we uiteindelijk hadden besloten dat we alvast een poging gingen wagen ging het evenement echter al van start zodat oefenen niet meer mocht. Achteraf misschien maar goed ook. Ik appte nog even met mijn dochter, welke thuis in Nederland was gebleven (de glitter en glamour van een trekkershut op een camping had ze niet kunnen doorstaan denk ik, haha). Ze wenste me succes en vroeg of de mysterie-guest er al was. Geen idee hebbend waar ze het over had nam ik afscheid en leverde mijn telefoon in bij Jean Paul. Alleen maar extra balast tijdens de klim.
De eerste heats, met daarin de echte toppers, gingen van start. Met veel bewondering (en ontzetting) keken we hoe deze athleten de skischans op snelden. We probeerden nog iets van een tactiek de ontdekken maar deze was er niet echt. Je moest gewoon zo snel mogelijk de schans op rennen totdat rennen niet meer mogelijk was; met handen en voeten ga je dan verder totdat je helemaal bovenaan bent. Het werd langzaam tijd om ook richting de start te gaan. Na weer een sanitaire stop stonden we op een gegeven moment in het startvak, waar we ook onze nieuwe vrienden van de camping zagen staan. Op onze Garmins konden we goed zien dat onze hartslag al aardig omhoog ging van de spanning. Een tactiek hadden we niet; we zouden proberen een beetje bij elkaar te blijven en onszelf niet op te blazen. Verder zagen we het allemaal wel. We gaven elkaar een ‘manhug’ om elkaar wat moed in te spreken. Het moment was daar…
30 seconden voor de start. Hells Bells van AC/DC schalde door de speakers. Hartslag ging hoger en hoger. 10 seconden nog en toen klonk ineens het startschot. Alle gedachten waren weg. Het was alleen de skischans en ik. Voor mijn gevoel liep ik heel rustig richting de helling, maar toen ik op mijn Garmin keek bleek ik toch met een aardig tempo te rennen. Al snel maakten mijn voeten contact met de netten welke over de skischans gespannen waren. Ik rende de schans op totdat rennen niet meer ging, met Stefan in mijn kielzog en William rechts naast mij. Wat mij meteen opviel is dat er een cameraman met mij meeliep die nog aardig gemakkelijk met mij mee rende. Als hij dat elke heat zo moest doen heeft hij een zware dag, dacht ik nog. Na ongeveer 50 meter was rennen niet meer mogelijk en begon ik al naar voren te struikelen. Al snel ging het rennen over in klauteren en ook de ademhaling werd zwaarder en zwaarder. Vanaf nu was het echt overleven en zorgen dat ik bovenkwam. Stefan en ik lagen nog naast elkaar, William lag ietsje achter ons. Jean Paul en Gonny waren ook een stuk naar boven gelopen langs het parcours en schreeuwden ons toe, terwijl ze tegelijkertijd het thuisfront op de hoogte hielden met een Facebook-livestream. Nog ongeveer 50 meter en de eerste 200 meter zat er op. De helling zwakte ietsje af zodat we weer wat rechtop konden lopen. Halverwege was er een vlak stukje waar we eventjes op adem konden komen. Wat was dit zwaar zeg. Door de ijle lucht had ik het pittig benauwd en Stefan kreeg het helemaal zwart voor z’n ogen. Ook William kwam hijgend als een paard boven. Nog 200 meter te gaan; het steilste gedeelte moest nog komen. Verstand op 0 en door blijven gaan; hoe langer je stil bleef staan hoe zwaarder het zou worden dus ik wilde meteen door. Mezelf omhoog trekkend aan de reling vervolgde ik de weg omhoog. We waren nu op het stuk aangekomen waar de skiërs normaliter omlaag dalen. Opeens hoorde ik onder luid gejuich mensen mijn naam roepen. Verbaasd keek ik op en daar stonden Arnold, Frank en Jeffrey; drie vrienden van de Ronde Tafel (clubje mannen waar ik deel van uit maak). Ook zij hadden, net als Jean Paul en Gonny, de moeite genomen om de hele reis naar Oostenrijk te maken om ons aan te komen moedigen; supertof. Dit gaf me nieuwe energie om ook het laatste stuk omhoog te klauteren. Ik zat er inmiddels helemaal doorheen maar het einde was in zicht. Ik kwam nog vast te zitten achter een andere deelnemer. Ik probeerde hem in te halen maar moest daarvoor teveel versnellen. Inhouden en achter hem blijven was echter ook geen optie zodat ik toch maar de versnelling maakte. Nog een paar meter en dan was ik er. Volledig verzuurd en zwaar hijgend klom ik het laatste houten schot op richting de finish, alwaar ik op zachte kussens ter aarde kon storten. De beelden uit de filmpjes zijn wat dat betreft niets overdreven. Ook Stefan, die vlak achter mij zat, was gefinished en maakte gretig gebruik van het comfort die de zachte kussens maakte. Omdat er nog vele mensen na ons binnen kwamen moesten we snel weg bij de finish. We werden naar achteren begeleid waar nog veel meer kussens lagen, zodat we daar nog even verder bij konden komen. Ik zag nog net William in mijn ooghoek binnenkomen; hij had het dus ook gehaald.
Daar lagen we dan. Alledrie uitgeteld van de zware klim. Dikke medaille om onze nekken, een Red Bull en een water in onze handen. Helemaal kapot. Na enkele minuten waren we wel een klein beetje bijgekomen; bij William duurde het ietsje langer. Van bovenaf konden we goed zien hoe steil de klim was; een bizar uitzicht. Helaas is het zo dat ‘what goes up, must come down’; nadat we allemaal weer een enigsinds helder van geest waren gingen we te voet weer helemaal naar beneden, waar onze supporters ons op stonden te wachten. Druk vertellend over onze ervaringen zochten we een plaatsje bij de horeca-tent, alwaar de eerste halve liters alweer soldaat werden gemaakt. Misschien niet het meest verantwoorde hersteldrankje maar we waren in Oostenrijk en het was prachtig weer; daar hoort gewoon een biertje bij. Het bleek achteraf niet het laatste biertje van deze dag te zijn. We hadden afgesproken om met zijn allen een hapje te gaan eten in Bischofshofen; wij samen met Jean Paul, Gonny en ook Arnold, Frank en Jeffrey. Het beloofde een hele gezellige avond te worden. Na het eten gingen Jean Paul en Gonny weer richting Salzburg, alwaar ze verbleven. Wij gingen met de andere mannen nog een drankje doen. Toen ook deze mannen naar hun hotel gingen was het voor ons ook tijd om weer richting de camping te gaan. Hoe we uiteindelijk op een Poolparty terecht kwamen is nog steeds een raadsel…
Zondag 27 augustus 2017: tijd om weer richting Nederland te rijden. Allemaal nog brak van de avond ervoor stapten we in de auto, waarna een autorit van 14 uur volgde. Wederom volgde vele files elkaar op maar uiteindelijk kwam de Nederlandse grens toch dichterbij. Eenmaal Stefan weer thuisgebracht moesten William en ik nog een uurtje rijden, maar ook wij kwamen op een gegeven ogenblik lekker thuis. Mijn dochter was bij de vrouw van William thuis, waar ze al heerlijk lag te slapen. Nadat ze wakker was hebben we nog even kort bijgepraat om vervolgens ons bedje op te zoeken. 14 uur heenrijden, in ruim 6 minuten een skischans opklimmen om vervolgens weer 14 uur terug te rijden. Idioterie ten top. Maar wat was het ’t waard zeg!
Een speciale dank gaat uit naar Jean Paul, Gonny en Arnold, Frank en Jeffrey; supergaaf dat jullie er waren om ons de skischans op te schreeuwen! Jullie support betekende veel voor ons.
De statistieken:
Afstand: 400 meter
Duur: 6:50 (06:13:03 officiële uitslag)
Bewogen duur: 6:38
Tempo: 18:25/km
Bewogen tempo: 17:52/km
Gemiddelde snelheid: 3,3 km/u
Gemiddelde bewegingsnelheid: 3,4 km/u
Maximum snelheid: 15,5 km/u
Hoogte winst/verlies: 128/2 m
Gemiddelde cadans: 62 spm
Hoogste cadans: 248 spm
Gemiddelde hartslag: 175 bpm
Hoogste hartslag: 181 bpm
Official timing by:
#StravaProveIt:
Foto’s:
Video’s:
Vond je dit verslag leuk om te lezen? Praat mee in de reacties hieronder en deel dit verslag via een van onderstaande links. Op de hoogte blijven van mijn activiteiten? Like dan mijn Facebook-pagina.