Challenge-Almere-Amsterdam; de oudste triathlon van de wereld naast Hawaii en daarnaast de enige triathlon onder de zeespiegel! Het was nog geen 2 jaar terug dat ik riep dat een half distance triathlon voor mij het maximaal haalbare zou zijn. 1,9 kilometer zwemmen, 90 kilometer fietsen en tot slot nog een halve marathon lopen. Challenge Almere-Amsterdam zou het sportieve hoogtepunt worden van 2016.

Aan de voorbereidingen lag het niet. Mijn racefiets had plaatsgemaakt voor een heuse triathlonfiets waarop ik met grote regelmaat mijn trainingen afwerkte. Ik had er al diverse halve marathons op zitten en op vakantie heb ik regelmatig in de woeste Atlantische oceaan gezwommen om mijn zwembasis goed op peil te houden. Een tijd binnen de 6 uur zou mogelijk moeten zijn. Toch ging het allemaal anders dan ik had verwacht…

Het verslag: 

Vrijdag 9 september:

Bij grote(re) triathlons is het gebruikelijk dat je een dag van te voren je fiets ‘incheckt’. Mijn triathlon-avontuur begon dan ook al op vrijdag. Ik had de middag vrij genomen zodat ik op tijd naar Almere kon rijden om Epona, mijn Felt tijdritfiets, naar de Esplanade te brengen. Mijn vrouw en dochter reden gezellig mee. De briefing stond gepland om drie uur s ’middags maar door de drukte onderweg leek het er op dat ik te laat zou gaan komen. Onderweg werden we geteisterd door meerdere files en verkeersopstoppingen, waardoor ik er, zacht gezegd, niet rustiger op werd. Pas om half 4 kwamen we aan in Almere; de briefing was toen al voorbij. Hopende dat ik niet teveel belangrijke info had gemist ging ik naar de Schouwburg om me daar te registreren. Ik kreeg mijn startnummer, deelnamebandje en mijn tassen die ik nodig had voor de wisselzones. Vervolgens ging ik naar het Parc Fermee; het terrein waar alle fietsen staan gestald. Wat een prachtig gezicht; al die fietsen bij elkaar. Mijn plek in het Parc Fermee was vlakbij de exit; dus dat was al een voordeel. Ik hoefde dus morgen niet naar mijn fiets te zoeken na het zwemmen. Ik kreeg nog de tip om de spanning van mijn banden af te halen. Door het warme weer zet lucht zich namelijk uit waardoor je een klapband kunt krijgen. Dit betekende echter wel weer dat ik de volgende dag een fietspomp bij me moet hebben. Op de checklist dus. Dit was mijn eerste ‘grote’ triathlon dus het was allemaal nog nieuw voor me. Ik was dan ook bang dat ik wat zou vergeten en liep dan ook een beetje gestrest rond, tot irritatie van mijn vrouw. Na alles te hebben geregeld en gedaan was het tijd om weer huiswaarts te gaan. Morgen is de grote dag, dus op tijd naar bed. Ik logeerde bij mijn ouders; welke een stuk dichterbij Almere wonen dan ikzelf. Dat scheelt toch weer wat tijd. Eenmaal bij mijn ouders aangekomen ging ik dan ook op tijd naar bed, nadat ik alle spullen en tassen had klaargelegd. Ondanks de spanning kon ik redelijk in slaap komen. Gelukkig maar, want de wekker zou de volgende dag al vroeg gaan…

Zaterdag 10 september:

Het is zaterdag; raceday. De start vind plaats om 08:20 en alle atleten hebben tot 07:00 de tijd om de laatste handelingen bij hun fiets te verrichten. Daar ik mijn banden nog moest oppompen en mijn bidons met drinken nog aan mijn fiets moest bevestigen moest ik dus op tijd vertrekken om op tijd in Almere te zijn. De wekker ging dan ook al om half 5 in de ochtend. Ondanks dat dit écht heel erg vroeg was won de lichte spanning het van de slaap. Gelukkig had ik alles al klaargelegd zodat we rond half 6 konden vertrekken naar Almere. Mijn vader bracht me heen, zodat hij ook de zwemstart kon zien. De autorit was nice and calm. Het was prachtig om de zon langzaam te zien opkomen boven het IJsselmeer. Het beloofde een lange dag te worden…

Eenmaal in Almere hadden we de auto geparkeerd op zo’n 5 minuten loopafstand van de start. Overal waar je keek zag je atleten lopen die ook naar Almere waren afgereisd met het zelfde doel als ik; een succesvolle prestatie neerzetten. Bij het Parc Fermee aangekomen viel mij direct de indrukkwekkende sfeer op. Felle bouwlampen verlichten de transitie-zone waar voor een vermogen aan fietsen stond. Er klonk zelfs een spannend thema-muziekje, welke je normaal alleen hoort in de wachtrij van een achtbaan. Atleten, pro’s en amateurs, liepen door elkaar heen om snel nog de laatste voorbereidingen te doen. Ik vulde mijn bidons met water en ging naar het Parc Fermee om ze daar op mijn fiets te zetten. Ook bracht ik mijn banden op de juiste spanning en maakte een aantal gelletjes vast aan mijn fiets. Vervolgens ging ik nog even naar de Bag Basement om daar mijn tassen met fiets- en hardloopspullen op te hangen. Alles was gereed. Met mijn zwemspullen liep ik, samen met mijn pa, naar de Schouwburg om me daar rustig op de race voor te bereiden.

Vanuit de schouwburg had je prachtig zicht op het Weerwater. Onder het genot van een kopje thee en een banaantje keek ik naar het spiegelgladde water. De pro’s stonden op het punt om van start te gaan. Één voor één werden de atleten omgeroepen om het water in te gaan, waarna het startschot klonk en Challenge Almere-Amsterdam eindelijk echt van start is gegaan. Voor mij was het, na de laatste sanitaire stop, dan ook tijd om mijn wetsuit aan te trekken. Ik liep richting de start en zette mijn Garmin aan. Toen gebeurde er iets waar ik niet had op gerekend; mijn Garmin bleef hangen. Ik kreeg hem niet meer aan of uit en hij ging ook niet op het juiste scherm. In principe was dit geen ramp maar het zorgde er wel voor dat ik in lichte stress raakte. Na minutenlang knopjes drukken en resetten sprong hij eindelijk op het juiste scherm. Maar hierdoor was ik wel een paar tellen te laat bij de start. Ik zei snel m’n pa gedag en rende richting het water, waar ik zag dat mijn age-group al in het water lag. Ik sprong snel het water in toen vervolgens het startschot al klonk. Geen tijd om te wennen aan het water, meteen knallen..

Dat is waar het al fout ging. Ik kwam niet in mijn slag en mijn hartslag voelde ik omhoog gaan. Ik kreeg happen lucht binnen en zwom niet prettig. Hierdoor moest ik af en toe een aantal slagen schoolslag doen om weer tot rust te komen. Dit kostte natuurlijk veel tijd. Toen ik probeerde weer met borstcrawl verder te gaan ging ik wel sneller vooruit, maar goed voelde het niet. Dit was heel erg bizar. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Een maand ervoor heb ik kilometers in zee gezwommen toen ik op vakantie was naar Tenerife. Het zwemmen ging toen perfect, ondanks het zoute water en de hoge golven. Maar hier, in het Weerwater, kwam ik maar niet op gang. Na een kilometer te hebben gestruggeld kwam de rust langzaam in mijn lijf en lukte het me om met borstcrawl verder te zwemmen. Ik had echter veel lucht binnen gekregen en nog meer tijd verloren. Ik begon weer wat mensen in te halen en zo zwom ik mijn ronde door het Weerwater richting de swim-exit. Door de opkomende zon was het zicht slecht; de weerkaatsing in het water zorgde ervoor dat je af en toe werd verblind. Door de boeien te volgen zorgde ik er echter voor dat ik niet te veel onnodige meters extra maakte. Na 47 minuten en een beetje liep ik het Weerwater uit. Het al lopend uittrekken van mijn wetsuit ging redelijk tot goed. Ik was blij dat ik aan het volgende onderdeel kon beginnen. Ik had wat tijd goed te maken..

De wissel van zwemmen naar lopen ging goed, maar duurde toch langer dan ik had ingeschat. Ik had 5 minuten per wissel uitgetrokken, maar de eerste wissel kostte me toch ruim 6 minuten. Ik wist dan ook wat me te doen stond tijdens het fietsen; tijd goed maken. Eenmaal bij mijn fiets zag ik mijn pa staan en knikte snel. Ik stapte op mijn fiets en begon aan mijn rondje Flevopolder. Er stond een milde zuiderwind en het zonnetje begon al te schijnen. Door parkjes en straatjes reed ik Almere uit, richting de dijk. Eenmaal op de dijk was het een kwestie van rechtdoor met een windje in de rug. Ik was in mijn element. Ik kon de gang er goed inhouden tegen relatief weinig effords. Wel begon ik last te krijgen van mijn maag. Of dit door het zwemmen kwam of doordat de gelletjes niet goed vielen weet ik niet, maar ik kreeg best wel last van krampen. Dit heeft me doen besluiten om de gelletjes te laten voor wat ze zijn en alleen maar sportdrank en water tot me te nemen. Bij de verzorgingspost pakte ik zo nu en dan wel een banaantje om zo toch wat vaste voeding en koolhydraten binnen te krijgen.

Het uitzicht op de dijk was prachtig. Links had ik zicht op het IJsselmeer, rechts keek ik over de Oostvaardersplassen. Het was druk met fietsers maar door het brede wegdek kon iedereen toch de ruimte opzoeken. Stayeren was immers niet toegestaan. Op een gegeven moment reedt er een jury-motor naast me en riep wat. Door het geluid van de motor en de helm die over mijn oren zat kon ik in eerste instantie niet verstaan wat er gezegd werd, maar uiteindelijk bleek er iemand achter mij te fietsen die het wel prettig vond om in mijn kielzog te blijven. De boodschap was dus niet zo zeer aan mij gericht dus. Na een kleine 40 kilometer ging de route richting het oosten en terug naar het zuiden. De wind die me eerst zo lekker op weg hielp, begon nu tegen me te werken. De temperatuur was aangenaam tot warm maar op sommige stukken moest ik toch wel aardig tegen de wind in fietsen. De route ging door verlaten polders, waar slechts op sommige kruispunten wat toeschouwers stonden. Hierdoor leek het fietsen veel langer te duren. Toch reed ik een gemiddelde van boven de 30 kilometer per uur en zou ik inderdaad een hoop tijd goed gaan maken. Voor mijn gevoel fietste ik niet boven mijn kunnen en had ik er alle vertrouwen in dat ook het lopen wel goed zou komen.

Na ongeveer twee-en-een-half uur kwam ik bij een tweesplitsing; links was voor de long distance atleten en rechts was voor de half distance. Ik was stiekem wel blij dat ik het rondje niet nog een keer hoefde te fietsen en sloeg rechtsaf. Ik dacht dat ik er bijna zou zijn maar vanaf dat punt was het toch nog een ruim kwartier alvorens ik weer bij de wisselzone zou aankomen. Het was bijna 12 uur in de middag en het zonnetje begon al aardig te pikken. Ik stapte van mijn fiets en hing hem in het rek. 2 down, 1 to go. De benen voelde op dat moment nog redelijk maar de krampen in mijn buik waren nog steeds niet weg. Ik liep richting de bag-basement en verwisselde mijn fietsschoenen voor mijn hardloopschoenen. Nu alleen nog een halve marathon en dan zit het er al weer op. Bij het verlaten van de wisselzone keek ik nog even of mijn supporters al waren gearriveerd maar ik zag helaas nog geen bekenden. Met een tempo van 5:30 per kilometer, precies zoals ik had getraind, begon ik aan mijn eerste rondje van 7 kilometer. En toen ging het mis..

Al tijdens de eerste kilometers voelde ik de energie uit mijn benen stromen. De buikpijn bleef maar aanhouden en daarnaast begon het ook nog eens echt warm te worden. Het lukte mij niet om het tempo vast te houden. Ik wist niet wat er met me aan de hand was. Ik had ruim voldoende getraind en niet één keer was het lopen een probleem geweest. Maar nu was al na enkele kilometers de kracht uit mijn lijf verdwenen en dan is een halve marathon nog lang. Als ik maar kon blijven dribbelen, dacht ik. Maar het tempo ging drastisch achteruit totdat ik bij de verzorgingsposten zelfs moest wandelen om een beetje bij te komen. De motivatie begon me langzaam in de schoenen te zakken en ik baalde dan ook flink. Dit is niet zoals ik het van te voren had verwacht.

Op het loopparcours stond gelukkig veel meer publiek dan bij het fietsparcours. Dit zorgde ervoor dat ik weer een beetje kon dribbelen en zo het eerste rondje doorkwam. Eenmaal bij het stadion, waar ook de finish was, zag ik mijn dochter en iets verderop ook mijn vrouw en mijn vader. Het eerste rondje zat er op; dit nog maar twee keer. Maar de koek was echt helemaal op. Het hardlopen moest regelmatig plaats maken voor een klein stukje wandelen. Ik maakte gretig gebruik van elke verzorgingspost. De buikpijn zakte gelukkig iets maar de kracht was volledig uit mijn benen verdwenen. Hierdoor begon het een kleine lijdensweg te worden. Gelukkig begon ook aan rondje 2 een einde te komen. Aan het einde van rondje 2 kwam ik Jan tegen; een bekende van de Facebook-groep ‘Triathlon-liefhebbers’. Ook hij had het best zwaar. Samen besloten we het laatste rondje knallend in te gaan maar ik moest al snel mijn meerdere in hem herkennen. Mijn dochter en vrouw moedigde me aan en schreeuwde me richting het laatste rondje.

Het voelde goed om het laatste rondje in te gaan. Voor de laatste keer langs de toeschouwers. Voor de laatste keer langs de verzorgingsposten. Voor de laatste keer langs die ene DJ. Voor de laatste keer over het saaie bospaadje. Ik kon zelfs weer een beetje hardlopen zonder te hoeven wandelen. Ik zou gaan finishen. Weliswaar ruimschoots over de tijd die ik me van te voren had opgelegd, maar dat deed er op dat moment even niet toe. Nog een keer de bruggetjes over. Nog een keer door het parkje..

Wat voelde het goed om voor de laatste keer door het stadion te lopen. Over het rode tarpijt liep ik richting de finish. Waar ik de vorige 2 rondjes rechtdoor moest, mocht ik nu linksaf slaan. Doordat de koploper van de pro’s op bijna het zelfde moment langs de finish ging om zijn laatste ronde in te gaan, ging daar alle aandacht naartoe. Dit vond ik wel even jammer, want ik had de speaker graag mijn naam horen roepen toen ik over de finish ging. In de laatste bocht voor de finish stonden mijn vader, vrouw en dochter. Verbazend genoeg stond mijn dochter aan de binnenkant van het hek. ‘Go go go’; riep mijn vrouw. Van te voren had ik gelezen dat de organisatie er helemaal niet zo happig op was als je samen met kind over de finish ging, maar hier bleek het helemaal geen probleem te zijn. Ik pakte de hand van mijn dochter en liep door de grote finish-boog. Uiteindelijk had ik 2 uur en 53 minuten over de halve marathon gedaan. Mijn eindtijd was 6 uur en 33 minuten, maar I made it. De eerste beloning in de vorm van een zware medaille werd door mijn dochter bij mij opgedaan. Challenge Almere-Amsterdam was een feit. Ik ben een finisher.

Achter de finish stonden koelkasten met Red Bull en frisdrank. Dat ik dorst had was een understatement dus liet me de Red Bull dan ook goed smaken. Nadat ik mijn finish-bag met schone kleren had opgehaald was er gelegenheid om te douchen. Het was druk bij de douches maar dat maakte niet uit. Het was heerlijk om even wat fris warm water te voelen na een lange intensieve dag.

Het blije gevoel wat ik had omdat ik gefinished was begon snel plaats te maken voor teleurstelling. Deze dag had zoveel beter gekund. Het zwemmen was nog nooit fout gegaan; waarom vandaag wel is me tot op de dag van vandaag een raadsel. 47 minuten over 1,9 kilometer terwijl ik normaal 2 kilometer in 40 minuten zwem. Het fietsen ging perfect, maar het lopen ging vervolgens weer helemaal nergens over. Ik had echt verwacht dat het me zou lukken om onder de 6 uur te finishen, dus mijn echte eindtijd was dan ook een echte tegenvaller. It is wat it is, veranderen doe ik het niet. Ik heb mensen langs de kant zien liggen met warmte-folie, dus het kan altijd slechter. Toch voelt dat als goed praten. Ik zal er mee moeten leren leven.

De maandag na de triathlon werd ik geveld door iets wat leek op een pittige buikgriep. Ik ben een goede week best wel ziek geweest. Na een korte antibioticakuur krabbelde ik weer langzaam op. Ik dacht iets van een bacterie binnen te hebben gekregen maar de tests wezen dit niet uit. Naast dit griepje was ik sowieso even helemaal klaar met sport. Ik had zelfs een heuse sportdip; het kon me allemaal niet meer zo boeien. Na succesvolle avonturen zoals DH2TX2013, Cycling Zandvoort en Cycling Holland voelde dit als een soort falen. Het heeft uiteindelijk bijna een maand geduurd voordat ik weer zin had om te lopen. Maar inmiddels is de motivatie om te sporten weer helemaal terug, al ga ik wel lekker genieten van het feit dat het seizoen er voor 2016 betreft tot een einde is gekomen. Ook kijk inmiddels met (gematigde) trots terug op het feit dat ik Challenge Almere-Amsterdam heb kunnen finishen.

De statistieken: 

Swim split:

Afstand: 1.940m
Duur: 00:47:34
Bewogen duur:  00:47:11
Gemiddeld tempo: 2:27 min/100 m
Gemiddelde snelheid: 2,4 km/u
Totaal aantal slagen: 1.608
Gemiddelde slagsnelheid: 33 slagen/min
SWOLF: 58

Officiele Mylaps tijd: 00:47:15

Tijd overgang T1: 00:06:19,1

Bike split:

Afstand: 92,02 km
Duur: 2:52:18
Bewogen duur: 2:46:19
Tempo: 1:52/km
Bewogen tempo: 1:48/km
Gemiddelde snelheid: 32,0 km/u
Gemiddelde bewegingsnelheid: 33,2 km/u
Maximum snelheid: 41,9 km/u
Hoogte winst/verlies: 84m/80m
Gemiddelde cadans: 69 omwentelingen per minuut
Hoogste cadans: 102 omwentelingen per minuut
Gemiddelde hartslag: 163 bpm
Hoogste hartslag: 175 bpm

Officiele Mylaps tijd: 02:52:53

Tijd overgang T2: 00:04:10,7

Run split:

Afstand: 21,03 km
Duur: 2:43:11
Bewogen duur: 2:39:03
Tempo: 7:46/km
Bewogen tempo: 7:34/km
Gemiddelde snelheid: 7,7 km/u
Gemiddelde bewegingsnelheid: 7,9 km/u
Maximum snelheid: 14,9 km/u
Hoogte winst/verlies: 44m/48m
Gemiddelde cadans: 137 stappen per minuut
Hoogste cadans: 256 stappen per minuut
Gemiddelde hartslag: 161 bpm
Hoogste hartslag: 179 bpm

Officiele Mylaps tijd: 02:43:03

Totalen: 

Afstand: 115,92 km
Duur:  6:33:33
Positie totaal klassement: 751e van de 850 deelnemers
Positie leeftijdscategorie: 285e van de 302 mannen <40

Officiele Mylaps tijd: 06:33:38

Official timing by:

#StravaProveIt:

Foto’s:

Video’s:

Bike-split overview (via Relive.cc)

Onderdeel van ‘Challenge The Half 2016’.
Challenge The Half 2016 werd mogelijk gemaakt door:

Vond je dit verslag leuk om te lezen? Praat mee in de reacties hieronder en deel dit verslag via een van onderstaande links. Op de hoogte blijven van mijn activiteiten? Like dan mijn Facebook-pagina.