Niet zo zeer een opzichzelfstaande prestatie waar heel veel aandacht naar uit is gegaan, maar  meer een soort gekkigheidje tussendoor.

Samen met broer Stefan ging ik op 27 september 2015 van Lelystad naar Enkhuizen/Bovenkarspel hardlopen: de héle Houtribdijk af. Waarom? Gewoon, omdat het kan!

De Houtribdijk (ook bekend als Markerwaarddijk, Markermeerdijk en Dijk Enkhuizen-Lelystad) is een waterkering in Nederland. De dijk (eigenlijk een dam) werd aangelegd tussen 1963 en 1976, en scheidt het IJsselmeer af van het Markermeer (dat ook wel het zuidelijke IJsselmeer wordt genoemd). De 26 kilometer lange dijk was bedoeld voor de inpoldering van het zuidelijk gedeelte van het IJsselmeer tot de Markerwaard, maar in 2003 is besloten deze Flevopolder definitief niet meer aan te leggen.

Al jaren fantaseren we er over om deze dijk een keer al hardlopend te gaan bedwingen. Het werd tijd om de daad bij het woord te voegen.

Het verslag:

Zondag 27 september 2015. Het beloofde een mooie dag te worden. Het zonnetje zou zich veel gaan laten zien en er stond een niet al te hard windje. Een perfecte dag voor ons avontuur. Een avontuur, die heel wat mensen op de been had gebracht. Naast ik en Stefan gingen ook Daan, Niels en William mee. Niels zou bij mij en Stefan blijven op de fiets als begeleider/fotograaf en Daan en William zouden de dijk op de racefiets gaan bedwingen. Een sportief dagje voor ons allen dus.

Om half 11 zijn William en ik vertrokken richting Bovenkarspel. Vanuit daar zouden Stefan en ik naar Lelystad vertrekken en begon ook tevens de fietstocht van William en Daan. Nog even omkleden, eten en we waren klaar om naar Lelystad te gaan. Eenmaal in Lelystad was Niels al aanwezig, rondjes warmdraaiend op zijn racefiets. Na een paar foto’s en een filmpje was het toch echt tijd om de oversteek te gaan maken. Vanaf Lelystad leek de dijk wel eindeloos. Iets wat later ook inderdaad het geval bleek. Niet kijken, niet nadenken, maar gewoon doen. Garmin aan, camera aan en gaan met die banaan.

Nadat we de brug over hadden gestoken bij Lelystad werden we blij verrast door de vrouw en de kinderen van Niels, die ons aan stonden te moedigen. We beseften ons echter ook meteen dat dit voorlopig de laatste mensen waren die we tegen zouden komen onderweg. Toch ging het allemaal voorspoedig. Het weer was perfect, en het uitzicht bij vlagen prachtig. Bootjes die langs vaarden over het kabbelende ijsselmeer maakte het uitzicht de moeite waard om naar te kijken. Ook hadden we voldoende energie om onderling te praten en grapjes te maken. Voordat we het wisten zaten we al op 10 kilometer. Naar de dijk kijkende hadden we echter het gevoel dat we geen meter vooruit waren gekomen.

Het leuke van dit soort avonturen is dat je dingen gewoon doet. Er niet te lang bij nadenkt. Nadeel is echter dat de voorbereidingen dat niet altijd optimaal zijn. Zo liep ik voor het eerst met een drinkzak op mijn rug. Op zich fijn, maar ik had hem even wat strakker af moeten stellen omdat de tas veel te los zat. Een wijze les voor de volgende keer; hij zat niet dusdanig los dat het een hele grote irritatiefactor werd. Maar toch; een goede voorbereiding is alles, zo zie je maar weer.

Op een gegeven moment, vlak voor Checkpoint Charlie (het restaurant halverwege), doemden er in de verte 2 stipjes op aan de horizon, die met gezwinde spoed steeds dichterbij kwamen. Het waren Daan en William op hun racefietsen. Al groetend reden ze ons voorbij, op weg naar Lelystad. In de verte was nu ook al het middenpunt van de dijk te zien, waar Rob ons stond op te wachten. Vanaf dat punt is het nog zo’n 15 kilometer naar het eindpunt. We zaten dus op de helft van onze run.

Tot en met de 20 kilometer ging het allemaal wel voorspoedig. Daarna kwam echter het ‘breekpunt’. De langste afstand die ik ooit had gelopen was 25 kilometer. Het was niet eens zo zeer conditioneel dat het wat zwaarder begon te worden, maar ik kreeg meer last van kleine fysieke pijntjes. Zo merkte ik dat er onder mijn rechtervoet een blaar aan het vormen was. Geen prettig idee, met nog ruim 10 kilometer te gaan. Ook mijn linkerknie begon een klein beetje te zeuren, wellicht ook omdat ik mijn rechtervoet een klein beetje begon te ontzien. Pas vanaf de 25 kilometer merkte ik ook dat mijn benen echt zwaar werden en het tempo ook achteruit ging. Voor Stefan was dit de laatste lange duurloop voorafgaande de marathon van Amsterdam. Ik heb hem dan ook, samen met Rob, laten lopen en ik ben mijn eigen tempo gaan hobbelen. Ik zag het immers als prestatieloop; ik wilde de dijk een keer bedwingen. Of dat nu in 3 uur of 3,5 uur ging gebeuren maakte mij niet zoveel uit.

De skyline van Enkhuizen. We zagen hem al vanaf heinde en ver, maar uiteindelijk kwam hij steeds dichterbij. Nog even het aquaduct onderdoor en het vaste land was bereikt. Daar stonden Daan en William al, die inmiddels weer terug waren uit Lelystad. Ook Stefan en Rob hadden daar eventjes op me gewacht, zodat we het laatste stuk weer gezamenlijk op konden lopen. De blaar deed inmiddels echt pijn dus het was echt een kwestie van uitlopen en ‘overleven’. We moesten nog een klein stukje (voor mijn gevoel) langs de dijk naar Bovenkarspel toe, het grootste en zwaarste gedeelte hadden we er al op zitten. Toch was het nog een klein half uurtje naar de finish toe.

IK had gehoopt om 32 kilometer te kunnen lopen en dus nog een klein stukje aan de route te kunnen plakken. Dit in verband met een Strava-Challenge (loop een marathon binnen 3 dagen, ik had al een stuk van 10km gelopen 2 dagen ervoor). Maar de koek was op. Ik had geen puf meer om er nog 2 extra kilometers uit te peuren. Zeker niet met het huis van mijn ouders (de eindstreep) al zo in het zicht. Het was mooi geweest. Het hoofddoel was bereikt. Ik had geen energie meer voor extraatjes. Toch kon ik erg genieten van die laatste meters door de straat richting de tuin van mijn ouders. De Houtribdijk; we hebben het er al jaren over en nu hebben we het gewoon gedaan. Niet omdat het moet, maar omdat het kan.

Toen ik eenmaal zat wilde ik even de schade bekijken. Onder mijn rechtervoet zat een (bloed)blaar zo groot als een tennisbal. Het was dus niet zo gek dat het pijn deed. Hoe het kan dat er zo’n blaar is ontstaan is mij nog steeds een raadsel. Naar mijn idee heb ik echt goed ademende sokken en ook mijn schoenen zijn goed op maat. Anyway, het kwaad was al geschied. Tijd voor een eiwitshake en om onder de douche te stappen.

Na heerlijk te zijn opgefrist gingen Daan, Niels, William en ik nog een hapje eten bij een plaatselijk tapas-restaurant. Ik kan je zeggen; na 30 kilometer hardlopen heb je best trek. Dat heeft het restaurant geweten ook! Onbeperkt tapas eten na een run; perfect! Het was een gezellige afsluiting na een geweldige dag. Houtribdijk: check!

Van de zomer hadden Daan, Niels, William en ik samen een Tour de France poultje gemaakt. Daan kwam als winnaar uit de bus (daar hebben we allemaal een mening over, die zal ik hier achterwege laten). De prijs: een Chasse Patate T-shirt. Daan was er blij mee!

Speciale dank gaan uit naar Stefan en Rob; thanx for the epic run! Niels; dank voor de goede zorgen onderweg! Van de toffe beelden die je hebt gemaakt is er een toffe video gemaakt (zie onder). Daan en William; thanx ook voor de support! Daan; je langste afstand tot nu toe! Trots op je! Volgend jaar ga je mee de Afsluitdijk op 😉

De statistieken:

Afstand: 30:23 km
Duur: 3:33:13
Bewogen duur: 3:33:13
Tempo: 07:03 min/km
Bewogen tempo: 07:03 min/km
Gemiddelde snelheid: 8,5 km/u
Gemiddelde bewegingsnelheid: 8,5 km/u
Maximum snelheid: 10,6 km/u
Hoogte winst/verlies: 37m/54m
Gemiddelde cadans: 140 stappen per minuut
Hoogste cadans: 256 stappen per minuut
Gemiddelde hartslag: 162 bpm
Hoogste hartslag: 177 bpm

Official timing by:

 

#StravaProveIt: 

Foto’s:

Video: 

Vond je dit verslag leuk om te lezen? Praat mee in de reacties hieronder en deel dit verslag via een van onderstaande links. Op de hoogte blijven van mijn activiteiten? Like dan mijn Facebook-pagina.