Op zaterdag 13 juli 2013 werd de WK Cross Thriatlon georganiseerd op het strand van Kijkduin. Internationale top-athleten hebben een strijd tegen de elementen geleverd om zichzelf wereldkampioen te mogen noemen. Degene die er uiteindelijk met deze titel vandoor is gegaan is Conrad Stoltz.
Op donderdag 11 juli 2013 werd er door dezelfde organisatie een zeezwemtocht georganiseerd. Het betrof een zwemtocht van 3 kilometer door de Noordzee, met de stroming mee. Met de oversteek Den Helder – Texel in het vooruitzicht, leek me dit een mooie ‘generale repetitie’.
Een avond van te voren werd al duidelijk dat er een pittig windje zou staan tijdens de zwemtocht: windkracht 4. Daar de organisatie echter geen reden zag om het evenement af te gelasten, ging ik met goede hoop en veel zin naar Kijkduin. Daar eenmaal aangekomen zag ik metershoge golven en een branding waar menig windsurfer een glinstering in zijn ogen zou krijgen. Ik was al wat aan de late kant dus ik ben mij direct gaan omkleden, om vervolgens direct richting de start te gaan.
Tijdens mijn wandeltocht richting de start kwam ik diverse zwemmers tegen welke ook meededen aan de zwemtocht maar voor de kortere afstand, 1 kilometer, gingen. Zij waren reeds van start gegaan. Velen kwamen echter al weer direct het water uit omdat het, zoals zij zeiden, niet te doen was. Nou, als daar de moed niet van in je schoenen zakt weet ik het ook niet meer.Maar goed, ik ben een doorzetter. Dus ik ga ervoor.
Het startsein klonk. Velen sprinten, ik loop richting de branding. Eenmaal in het water valt mij op dat de temperatuur zeer goed te doen is. Of is het de spanning? Om de zoveel meter een metershoge golf die je bijna tegen de vlakte beukt, dus ik moet mij regelmatig schrap zetten. Inderdaad: zwemmen in de branding is niet te doen. regelmatig krijg je zoveel water over je heen dat je niet de kans krijgt om adem te halen. Maar we zetten door.
Het was even een karwei om door de branding heen te komen, maar eenmaal gelukt was het zwemmen nog verbazingwekkend goed te doen. Het water was niet koud. De golven waren wel hoog maar ik werd niet zeeziek van de deining. Ik kon goed ademhalen en de stroming viel me ook nog mee. Het 1-kilometer punt was dan ook al snel in zicht voor m’n gevoel.
Zwemmen is geestdodend. Je hebt geen muziek, geen afleiding, helemaal niets. Gelukkig kon ik tijdens het ademhalen steeds een glimp van de kustlijn opvangen, waardoor ik mijn progressie kon zien. Behalve als ik in een golf zat, dan viel het zicht totaal weg. Wel zag ik steeds een hotel aan het strand staan. Het vervelende was: hoe lang ik ook bleef zwemmen, dit hotel bleef maar in mijn ooghoek zichtbaar. Ik begon mij te beseffen dat ik een wedstrijd tegen de pittige stroming aan het voeren was. En steeds als ik dacht dat het hotel gelukkig uit het zicht was verdwenen, kwam hij weer duidelijk in zicht wanneer ik ietsje bijdraaide in de juiste richting. Op dat moment is het de kunst om niet uit m’n ’trance’ te raken en me te gaan irriteren. Ik moet blijven focussen. Een kajakker had mij inmiddels verteld dat de zwemtocht in verband met de stroming was ingekort naar 2 kilometer. Ok: 1 down, 1 to go, dacht ik. Opeens voel ik een hete striem over mijn voet. Alsof er een gloeiend hete ijzerdraad overheen schiet. Meteen denk ik: ‘kwal‘. ‘Focus Sebastiaan, raak niet in de stress. Hou je kadans‘. Een vlugge blik richting kustlijn leert me dat ik weliswaar wat vooruitgekomen ben, maar het gaat minder hard dan ik had gehoopt. Ik vind uiteindelijk m’n rust weer en zwem verder.
Op een gegeven moment zie ik een kajak om mij heen varen. Ik houd rust om te kijken of ze hier specifiek voor mij vaart of dat er nog meer zwemmers om mij heen zitten. Ik ben de enige. ‘Gaat het?‘, vraagt ze. ‘Het gaat prima!‘, zeg ik. Ik vraag haar of ze specifiek mij in de gaten houd. Dit is het geval. Ik vraag haar vervolgens of ze rechts van me wilt varen, zodat ik haar met ademen kan zien en op die manier alleen de kajak in de gaten hoef te houden. Zo gezegd, zo gedaan. Ik op deze manier heerlijk gezwommen en kon dit voor mijn gevoel wel uren volhouden zo. Totdat er een rib van de Reddingsbrigade voorbij kwam varen om te vertellen dat iedereen het water uit moest. De stroming was te sterk. De branding doorkomen richting zee was pittig. Richting strand geraken door de branding was echter een koud kunstje. De golven deden hun werk wel. Na een paar fikse golven over me heen te hebben gehad stond ik dan ook al snel op het strand van Kijkduin.
Het was rustig. Veel mensen waren het water al uit. Ik ben als een van de laatste uit het water gegaan. Ik loop richting de finish. Mijn supporters (vrouw, kind en familie uit Den Haag) waren al naar me op zoek, omdat ze zich toch wel zorgen hebben gemaakt. Veel mensen waren er al uit en zo vanaf het strand zag het er allemaal wat onheilspellend uit. Ik ben tevreden omdat ik meer ervaren zwemmers eerder af heb zien haken. Tevreden dat ik goed m’n mannetje kon staan in deze woeste zee. Jammer dat het was ingekort tot 2 kilometer en dat ik op deze manier dus geen goede meting kon maken ten aanzien van de oversteek Den Helder – Texel, welke een maand later plaats zou vinden. Al met al weer een ervaring rijker.
Foto’s genomen door Rob Vlastuin (Omroep West) en Henk Hijdra (Henk Hijdra Sportfoto’s).