Ik kan het me nog goed herinneren; mijn blog over mijn eerste meters op de racefiets. ‘Racefiets-ontmaagd‘ schreef ik. Om even van dat metafoor gebruik te blijven maken: het ritje van 4 januari 2014 was niet anders dan een knullige eerste keer, zoals zenuwachtige tieners hun ‘eerste keer’ hebben. ‘Sukkelsex’, zou Goedele Liekens het noemen. Nee, dan mijn fietstochtje van zaterdag 19 juli 2014. Dat was alles behalve sukkelsex. Dat was SM voor gevorderden! Het Limburgse landschap was mijn meester. Ik was de onderdaan…

Enige tijd terug had ik kaarten gewonnen voor de Amstel Gold Race Experience. Een soort arrangement waarbij je een van de routes van de Amstel Gold Race kon afleggen. Probleem was dat ik hiervoor dan wel ‘even’ naar Limburg af moest reizen. Iets wat je niet zomaar doet. Nu wilde het toeval dat buurman William op vakantie was in hetzelfde gebied; op een camping in Valkenburg aan de Geul. Al snel waren er plannen gesmeed om samen de gewonnen kaarten te verzilveren, in combinatie met een gezellig weekendje weg.

Op vrijdag-avond 25 juli 2014 reed ik samen met mijn vrouw en dochter naar het zuiden. Het was een autorit van zo’n drie uur; niets bijzonders. Eenmaal bij Valkenburg aangekomen reed ik iets te ver door, waardoor ik de camping voorbij ben gereden. Voordat ik het wist reed ik de Cauberg af, het centrum van Valkenburg in. Omdat ik daar niet moest zijn ben ik omgekeerd en weer terug gereden, richting de camping. Hiervoor moest ik weer terug de Cauberg op; zelfs met de auto is dat een best steil heuveltje, kan ik jullie vertellen. Eenmaal bij de camping aangekomen was het een kwestie van spullen uitladen, fiets in elkaar zetten, luchtbed oppompen en slapen maar. Morgen immers op tijd op.

Zaterdag 26 juli 2014. Het beloofde een warme dag te worden. Heet zelfs. Gelet op de temperaturen hebben ik en William ons voorgenomen om vroeg aan de fietstocht te beginnen. Rond 8 uur in de ochtend vertrokken we richting het centrum van Valkenburg. Daar bevond zich de Amstel Gold Race Experience; een groot sportcentrum met wielercafé, kleedruimtes en veel meer. Om daar te komen moesten we meteen al de Cauberg af. Mijn allereerste afdaling op een racefiets ooit. Natuurlijk zie je ze gaan in de Tour de France. Natuurlijk besef je dat het hard kan gaan. Maar het moment dat je voor het eerst met een enorme snelheid van een berg afgaat op een racefiets met bandjes van 23mm is doodeng kan ik jullie vertellen. Zeker als het geen rechte afdaling is maar dat er ook nog gestuurd moet worden. Ik was dan ook blij toen ik veilig beneden was.

Onder het genot van een kopje koffie en een overheerlijke Limburgse vlaai maakte we ons op voor de fietstocht. We hadden keuze had 3 routes; 75 kilometer (lus 1), 113 kilometer (lus 2) of 79 kilometer (lus 3). De keuze was meteen gemaakt; alleen lus 2 ging over de Vaalserberg. Een berg die een belangrijk onderdeel vormt van Cycling Holland. Hier bevind zich namelijk het hoogste punt van Nederland. Op deze manier zou de tocht van vandaag een ideale training zijn om eens te proeven aan een deel van de route die me strakjes in september te wachten staat.

De fietstocht begon direct goed. We moesten de Cauberg namelijk op. Hier ging het eigenlijk al fout. Het lukte me weliswaar om de berg op te komen zonder af te stappen, maar ik liep veel te hard van stapel. Een te zware versnelling en te snel de berg op willen zorgde ervoor dat mijn hartslag sky-high ging. Na een krappe 3 minuten bereikte ik de top van de berg, maar had meteen even nodig om bij te komen van de zware klim. Het zou nog even duren totdat we bij deze volgende berg aan zouden komen.

Het landschap was prachtig. Pittoreske dorpjes, uitgestrekte weilanden, heuvels en bossen; Limburg is werkelijk een plaatje. Maar ditzelfde landschap is ook erg verradelijk. Voordat we het wisten reden we namelijk de Kruisberg op. Deze berg is nog veel heftiger dan de Cauberg. Zo heftig dat ik genoodzaakt was om af te stappen. Het was voor mij simpelweg niet te doen om in een keer de Kruisberg op te rijden, zo gesloopt was ik. Halverwege de berg lukte het me om weer op te stappen en de berg langzaam op te fietsen, maar wat was het zwaar.

De route werd aangegeven door bordjes. Nadeel was dat deze bordjes niet altijd duidelijk te zien waren of soms zelfs ontbraken! Gelukkig had ik mijn fietsnavigatie nog, dacht ik. Maar deze was ook het spoor even bijster. Dit had als gevolg dat we op een gegeven moment rondjes aan het rijden waren. De navigatie stuurde ons steeds terug naar hetzelfde punt en we kwamen maar geen nieuwe routebordjes tegen. Tot overmaat van ramp stonden we ineens weer aan de voet van de Kruisberg. Daar kwamen we andere fietsers tegen die ook een route reden. We zijn hen maar gaan volgen; weer de Kruisberg op. Ditmaal wilde ik me niet laten kennen. In het wiel van een ander klom ik de berg op, ditmaal met succes. Wel had ik eenmaal boven het gevoel dat ik even aan het zuurstof moest.

Een stuk verder fietsten we door een pittoresk dorpje. Daar stond een dame met een waterslang de planten water te geven. Dit was voor ons een perfecte gelegenheid om onze bidons te voorzien van fris koud water. Want wat was het warm deze dag. We konden niet te lang blijven lummelen want hoe langer we zouden wachten, hoe warmer het zou worden. We fietsten door de meest prachtige landschappen van Limburg. Regelmatig werden we onaangenaam verrast. Zo ga je heuvelafwaarts en zo neem je een afslag om daar direct weer geconfronteerd te worden met een gigantische klim. Je krijgt amper de kans om je (mentaal) voor te bereiden op de klim of om een ‘aanloop’ te nemen.

Ik ben niet snel uit het veld geslagen. Ik besef mij terdege dat ik pas een aantal maanden serieus op de racefiets zit. Toch knapt er iets in je wanneer je tijdens een beklimming af moet stappen, terwijl je wordt ingehaald  door een dame van middelbare leeftijd op een E-bike (weten hoe dit er uit ziet? Bekijk het filmpje van de Huls). Dan voel je je ineens geen avonturier of multisporter meer. Dan voel je je klein. Heel klein. Ik had echter geen tijd om mezelf zielig te vinden. De grootste uitdaging moest namelijk nog komen; de Vaalserberg. Deze beklimming is namelijk de reden waarom ik ben begonnen aan deze Amstel Gold Race Experience. De Vaalserberg maakt namelijk ook onderdeel uit van de uiteindelijke route van Cycling Holland. Ik moest en zou weten wat me straks te wachten staat.

De route werd aangegeven door bordjes langs de weg. Deze bordjes waren echter zo klein dat je met gemak een bordje mist, met als gevolg dat je verkeerd fietst. Soms ontbrak er zelfs een bordje. Mijn navigatie, die ik op verzoek van Mio aan het uittesten ben, liet me ook een beetje in de steek. Omdat we al een aantal keer de verkeerde kant op waren gefietst, hadden William en ik besloten om rechtstreeks naar Vaals te fietsen. Na het beklimmen van de Vaalserberg zouden we dan terug naar de camping gaan om daar een lekkere plons in het koele zwembad te nemen. Richting Vaals kwamen we langs een tankstation. Ter verkoeling hebben we daar een ijsje gegeten. Ik kan jullie vertellen; dat was de lekkerste Calipo Cola die ik ooit heb gehad!

De hele weg richting Vaals leek wel vals plat naar boven. Daar kwam nog eens bij dat er een gemeen windje stond, waardoor het nog een redelijk zware tocht was om aan de voet van de Vaalserberg te komen. Daarnaast hadden de vorige beklimmingen er bij mij aardig in gehakt. Ik zat er een beetje doorheen, kan ik wel zeggen. Op een gegeven moment waren we er toch; de befaamde Vaalserberg. Daar William er nog veel beter in zat dan ik ging hij alvast naar boven, ik volgde later. Ik moest nog even bijtanken, om de steile beklimming aan te kunnen. Via een slingerende weg door het bos ga je de berg op. Ik ben hier vorig jaar tijdens een vakantie geweest, dus ik herkende de route. Toen ik bij de eerste uitkijktoren was wist ik dat ik er bijna was. Denkend aan mijn avontuur Cycling Holland zocht en vond ik de energie om tot het hoogste punt van Nederland te komen. Daar stond hij; de paal die het hoogste punt van Nederland aangeeft. Raar om hier nu te staan, beseffende dat ik hier over een paar maanden (hopelijk) weer sta. Maar dan kom ik helemaal vanaf Groningen..

Na nog een Raketje te hebben genuttigd, begonnen we aan onze route naar de camping. Zoals ik al eerder heb gezegd is de weg naar beneden altijd makkelijker. Tenminste, wat inspanning betreft. Het is namelijk nog een hele klus om je fiets onder bedwang te houden wanneer je met 55 kilometer van een kronkelige bergweg rijd. Harder ook nog wel gekund, maar dit ging me nog net even te ver. Zoals de weg naar Vaals op de heenweg vals plat naar boven was, werd ik nu beloond met vals plat naar beneden. Ook waren er wat afdalingen met rechte stukken, waardoor ik toch steeds harder durfde te fietsen. Na ongeveer drie kwartier reden we Valkenburg in, terug naar het startpunt.

Onderdeel van het arrangement wat ik had gewonnen was een bordje pasta en wat drinken. Het heet tenslotte de Amstel Gold Race Experience, dus dat er een lekker koud biertje genuttigd werd laat zich raden. Ook werd er een heerlijke pasta Bolognese voor ons voorbereid, om de verloren koolhydraten en calorieën  weer goed aan te vullen. We zaten heerlijk. Wat was het fijn om even bij te komen.

We waren er echter nog niet. We moesten namelijk nog terug naar de camping. De afstand was het probleem niet; een kleine 5 kilometer. De camping bevond zich echter aan de andere kant van de Cauberg. We moesten dus nog een keer deze befaamde berg bedwingen. Hoe dit me verging zal ik jullie besparen, maar ik ben blij dat de tijdsregistratie uitstond en de beelden niet zijn opgenomen. Eenmaal bij de camping aangekomen lonkte het zwembad. Na samen eerst een heerlijk Grolsch Kanon te hebben genuttigd (gaar zijn van het fietsen en Grolsch Kanon is geen goede combinatie, kan ik jullie vertellen) zijn we het zwembad in geplonsd.

Het was met recht een Experience. Ik weet nu waarom er in de Tour de France onderscheid wordt gemaakt tussen sprinters en klimmers. Ik kan jullie vertellen; ik zal nooit een klimmer worden. Wel moet ik fit genoeg worden om straks, op 6 september, de Vaalserberg te kunnen beklimmen met ruim 390 kilometer in de benen. Respect voor William, die als een beest heeft gefietst deze dag. Het was me een lesje in nederigheid wel….

Bekijk hier mijn beklimming van de Cauberg (tijd 02:56:05).
Bekijk hier mijn ‘beklimming’ van de Huls (tijd 3:45:22).

 

De statistieken:

Afstand: 99,60 km
Duur: 05:13:12
Bewogen duur: 04:26:39
Tempo: 03:08 min/km
Bewogen tempo: 02:41 min/km
Gemiddelde snelheid: 19,1 km/u
Gemiddelde bewegingsnelheid: 22,4 km/u
Maximum snelheid: 56,8 km/u
Hoogte winst/verlies: 19 meter/19 meter
Gemiddelde hartslag: 162 bpm
Hoogste hartslag: 193 bpm

Official timing by: